Tribut për atë ç’ka Musine Kokalari përfaqësonte, mendimin e lirë
Nga Elis Buba
Ç’përfundim ka filozofia në dorën e analfabetëve?!
Historia e popullit tonë pa dyshim që është e mbushur plot me raste të antikonformizmit ekstrem deri në vetflijim. Por mosdakortësia për hir të nënshtrimit dhe kundërshtimi ideologjik i një fenomeni që ka lëshuar rrënjë me përdhunë në mendësinë popullore, janë dy gjëra krejt të ndryshme. Një ndër shembujt më ideal të rezistencës për hir të antikonformizmit është Musine Kokalari. Herë pas herë përgjatë historisë së mendimit, qëndrimet ndryshe, ose daljet nga rreshti janë parë ose interpretuar ose si budallëk, ose si veprim armiqsor.
Nuk do shumë mend që të kuptohet se jeta e nje intelektuali, mund të vështirësohet në mënyrë të befasishme, kur këtë intelektual e rrethojnë amatorë dhe injorantë të mendimit. Shumë teori mund të jenë hedhur mbi qëndrimin e mbajtur nga intelektualët, gjatë regjimit komunist. Aludimet kanë shkuar deri aty sa t’i epitetojnë edhe të marrë, për mosndejtjen e tyre “urtë” sakaq që përmes shpalosjes së mendimeve të tyre mund të rrezikonin jetën. Personalisht mendoj se kjo nuk mund te quhet marrëzi, pasi fjala është për veprime të kryera me ndërgjegjie të kthjellët. Shoqëria jonë pra, ka pasur dhe ka nga ata individë që nuk mund t’i thonë dotë të zezës e bardhë, edhe pse kjo e zeze mban një etiketë ku shkruhet “e bardhë”. Për këtë qëndrim të gjithë syçelurit i kanë vetë të qarta pasojat.
Viktimë e kolektivizimit të trurit, apo heroinë e qëndrimit përparimtar
Më 10 shkurt 1917 lindi anti-komunistja e madhe Musine Kokalari. Më 1943 ajo do të themelonte Partinë Social Demokrate. Musineja mban titullin “Martir i Demokracisë” dhe emri i saj veç të tjerash është sinonim i antikonformizmit intelektual dhe mendimit ndryshe.
Asokohe prapambetja ideore diktonte që duhet të ishe komunist për të qenë atdhedashës. Një nga absurditetet e kolektivizimit të trurit.
“Unë nuk kam nevojë të jem komuniste të dua vendin tim. E dua vendin tim edhe pse nuk jam komuniste. Unë e dua përparimin e tij. Ju mburreni se keni fituar luftën, dhe tani ju jeni fituesi që doni të shuani ata që ju i quani kundërshtarë politikë. Unë mendoj ndryshe nga ju, por unë e dua vendin tim. Ju jeni duke më ndëshkuar për idealet e mia”! – Musine Kokalari
Drejtësia e munguar edhe sot e kësaj dite, ndaj krimeve mbi Musine Kokalarin, flet shumë qartë për cilesinë e civilizimit që ka kapluar shoqërinë tonë. Bërja mediatike e ç’do detaji mbi vuajtjen e një personi është vetëm hapi i parë i vënies së drejtësisë. Ndëshkimi i fajtorëve sjell edhe drejtësinë e vërtë në kuptimin më empirik të saj. Pa këtë drejtësi të munguar, marrin zemër fajtorë të tjerë. Pandëshkueshmëria është një detaj shumë elementar për një sy pasiv, por fakt është se kjo pandëshkueshmëri është sot qartësisht armiku i demokracisë së gjunjëzuar shqiptare.
Sot vuajmë në shumë fronte sepse për rreth pesë dekata vendi është spastruar nga intelektualët e mirëfilltë dhe mendimtarët e vërtetë.
Çfarë është kolektivizimi i trurit, kujt i leverdis dhe kush e shfrytëzon
Në kohën e diktaturës komuniste, në Shqipëri kanalet e informimit dhe zbavitjes publike ishin të gjitha të centralizuara dhe funksiononin më së shumti si burim indoktrinimi dhe ideologjizimi masiv. Librat, gazetat, revista, radio, televizioni, sporti, teatri, kinemaja, shkollat etj., shprehnin njëtrajtësisht të njëjtin qëndrim të diktuar politikisht mbi gjithçka. Gjendja e mjerueshme dhe realiteti mbytës i izolimit nuk pasqyrohej kurrsesi. Kjo sepse binin ndesh me pozicionin socio-politik të klasës sunduese. Shqipërinë e mori në dorë një person i vetëm dhe vullneti i tij ishte, gjysmë hyjnor. Gjithçka në kontradiktë me qënrimin dhe pushtetin e tij dhe të përkrahësve të tij, konsiderohej si blasfemi dhe qëndrim kundër Shqipërisë.
Sot vuajmë në shumë fronte sepse për rreth pesë dekata vendi është spastruar nga intelektualët dhe mendimtarët e vërtetë. Shkollat sot prodhojnë nevojtarë dhe militantë interesash. Interesaxhinjtë me laps në dorë nuk janë dijetarë, janë thjesht kontribuesit kryesore të kolektivizimit të trurit, I ngjashëm me kolektivizimin e bagëtisë që bëhej dikur në kooperativat bujqësore.
Morali fasadë që bëhet edhe në ditët tona mbi “fatet e vendit” është asgjë më shumë se sa një shtojcë në fushatën elektorale të rradhës. “Punë për hir të Shqipërisë” është një slogan që nuk bind më as militantin më të devotshëm.
Duke u verejtur kjo mosbindje dhe ky mospajtim, lind nevoja e herë pas hershe për një shplarje ose kolektivizim truri. Brigadat që shërbejnë dhe ndihmojnë në shplarjen e trurit të masave e më tej kolektivizimin e tyre nën të njëjtin qëndrim bajat politik, janë pikërisht njerëzit e penës. Njerëzit e mendjes, ata që publiku i thjesht i ndjek, i admiron dhe kopjon. Gazetarët, artistët, intelektulët, figurat publike. Por shihet qartë që këta kokat e tyre i kanë vënë në funksion të gojës. Të gjithë në fund të ditës shtrohen në tryezë dhe duan të hanë mirë e të jetojnë të qetë e komodë me familjet e tyre. Gazetaria e drejte kurr nuk të bën të pasur. Madje një gazetar, shkrimtar, intelektual etj sa më shumë të thotë e shkruajnë një të vërtetë të papëlqyeshme aq më shumë të padëshiruar bëhen publikisht.
Ndaj edhe sot askujt s’i intereson e vërteta. Sepse e vërteta ndodh shpesh të mo jetë e leverdishme madje mund të të sjellë pasoja. Ndaj edhe masat gjejnë strehë nën një mendim të përbashkët dhe barrikadohen pas atij, duke u ndjerë mirë me veten e duke mbajtur krahët e mbështetësve që sakaq brohorasin një realitet virtual të trilluar.
Cili është ky realitet i trilluar?! Dikur mileti shpreheshin ca me sinqeritet e ca me ironi, se “Jemi populli më i lumtur në botë” ndërsa në ditët e sotme, kryeqyteti i Shqipërisë, Tirana, shpallet “Kryeqyteti Evropian i Rinisë”. Nga vendi ynë aktualisht po largohen të rinjtë në shifra rekord dhe ky aktuali mund të perceptohet si një depresion masiv, por kolektivizuesit modernë të trurit diktojnë një tjetër realitet. Realitetin e vullnetit politik. “Kështu dua të them unë e kësisoj kështu është!” Kjo përkthehet në fashizëm.
Kam një jetë që e studioj, shijoj, jetoj, arsyetoj, ndihmoj, justifikoj, admiroj por edhe gjykoj vendin tim. “Unë nuk kam nevojë të jem i djathtë për të mohuar të majtën, por nuk kam nevoj as të jem majtë kur shaj të djathtën. Bindjet e mia politike shkojnë përkrah dashurisë për vendin tim. E dua vendin tim edhe pse nuk jam komunist, demokrat, socialist, monarkist. Unë e dua përparimin e tij sepse është vendi ku jetoj. Është vendi i të parëve të mi, është vendi i hapave të mi të parë dhe uroj edhe i hapave të fundit.
Ndaj të lutem Shqipëri më jep nder, mos u kurse vetëm tek dhënia e emrit shqiptar!
/usalbanianmediagroup.com
