Nga Elis Buba
Sot filloi shkolla në një mjedis të dyzuar mediatikisht, ku opinionet dhe lajmet shtrohen në të njëjtën tryezë për tu përzjerë me politikën dhe infantilizmin e mendimit logjik.
Sot çelin dyert shkollat publikenë një vend ku – “Pse mban maskë, a beson se të mbron?” – është një pyetje që drejtojnë ndërsjelltazi edhe intelektualë të niveleve të ndryshme.
Sot sikur u jetua ndërrimi i vërtetë i stines. Rutina ndryshoi dhe moti u vrenjt pak si edhe fytyrat e shumfishuara, që prej brigjeve të Adriatikut e Jonit, tashmë dynden rrugëve të Tiranës, në punët e hallet e tyre.
Të përshkruash emocionet në ditën e parë të shkollës është e vështirë për të gjithë, sidomos për ata fëmijë të cilët prindërit i përcjellin për herë të parë për në institucionin e dijes. Kjo referuar një situate normale e jo situates aktuale.
Për prindërit që e kanë harruar kêtë ndjesi, ndoshta sot emocionohen shumëfishohen, teksa fëmijët e tyre hedhin hapat e vegjël drejt së ardhmes. Por duhet pranuar se edhe meraku nuk është i pakët, nëse shohim ecurinë e pandemisë në gjuhën e shifrave. E nëse shqyrtojmë vullnetin dhe aftësinë e gjithsecilit nga ne për zbatimin e disa protokolleve të thjeshta.
Me mësues të respektuar dhe ata më pak, në godina shkollore që mbajnë në krye të hyrjeve kryesore emra vërtet të mëdhenj, duket sikur vërtet e vetmja gjë që mbetet për tu bërë tashmë, është tu urohet nga thellësia e zemrës suksese të gjithë atyre që ulen nëpër bankat e shkollës. Por gjithashtu shpresojmë të dalin jo vetëm faqebardhë, por mbi të gjitha shëndoshë e mirë.
Sot u desh të udhëtoja me makinë fare herët. Gjendjes sureale të trafikut, i shtohej një situatë paradoksale krijuar për shkak të ditës së parë të shkollës në një periudhë pandemie ku dyndja “e pazakontë” e njerëzve në rrugë krijon jo pak shqetësim.
Paradoks hasim edhe në vet konceptimin e proçedurës së hyrje-daljes në shkollë. Ku sakaq që nxënësit futen në rrethimin e shkollës, menjehërë u nënshtrohen me përpikmëri procedurave normative anti – Covid, të përcakruara paraprakisht. Maskim rigoroz, rreshtim në distancë, matje temperature, debakterizim etj. Por jashtë në rrugë pakkush i përmbahet rregullave të lartpërmendura. Urbani që solli ata nxënës deri në stacionin pranë shkollës, s’mban kurrfarë përgjegjësie (të bërë publike) për shkeljet flagrante të masave të parandalimit të infektimit. Po ashtu jetime mbetet përgjegjësia mes gjithë atyre prindërve, gjyshërve e të afërmve që grumbullohen pa rregull në ambjentet e jashtme të shkollës, duke ndjekur me sy të vegjëlit që porsa kanë përcjellë për në mësim.
E paqartë është gjendja shëndëtësore e stafeve pedagogjike. Tamponimi i tyre, nëse është bërë, do ketë qenë me procedurë sekrete! Krerë të ISHP, më herët janë shprehur publikisht se mësuesit do bëjnë tampon çdo ditë. Por si?
Në rast infeksioni në ambjentet shkollore ISHP, nëpërmjet Eugena Tominit, ka deklaruar se:
“Së pari, nëse do kemi shfaqjen e një rasti të vetëm dhe do ketë një vlerësim të rrethit epidemiologjik të atij rrethi, dhe del se nuk kemi transmetim imunitar. Do të izolohet vetëm nxënësi. Dhe personat në dy krahët e tij do testohen. Nëse kemi më shumë se dy nxënës në një klasë, klasa do të izolohet dhe nxënësit do të qëndrojnë në shtëpi”
Distancë, maska, dhe çertifikatë…
Më poshtë do gjeni të bashkëngjitur një kopje të një çertificate, që “çertifikon” në mënyrë të dyanshmë, si nga ana e prindit dhe nga ajo e nxënësit, se në familjen e tyre nuk ka persona të “prekur” nga Covid-19.
Në këtë dokument, të cilin nxënësit duhet ta fotokopjojnë vetë, pastaj ta firmosin e dorëzojnë, gjenden lehtësisht defekte në marrëdhënie me ligjin. Së pari i kërkohet të mbajë përgjegjësi me firmë një i mitur. Së dyti krijohet konfuzion me konceptin i prekur dhe/ose ka shenja të pandemisë. Është e qartë dhe fare eklektante se asnjë familjar s’mund të deklarojë me firmë se një anëtar i familjes së tij, është i prekur nga kovidi. Këtë diagnostifikim s’mund ta bëj as një femijë me firmën e tij. Ky dokument në dukje, i cili mban simbole të shtetit, duket një farsë diletanteske, që duhet të shqetësojë mbi çdo gjë. Pasi kushdo që autorizon legjitimimin e kësaj çertifikate kërkon të delegojë gjithë përgjegjësinë e infeksionit të mundshëm në shkolla, tek fëmijët dhe prindërit e tyre.
Viti i ri shkollor fillon në një kohë, që kreu i shtetit dikur e ka cilësuar “kohë luftë”. Më pas lufta u deklarua e fituar, më pas rifilloi e pashpallur, duke marrë më pak vëmendje dhe edhe pse me shumë më shumë infeksione në bazë ditore, nxënësit lejohet të shohin shkollën e tyre pas gjashtë muajsh.
Nxënësit piqen me shokët e tyre pa u takuar ende me ta. mësuesit nuk lejohet tu afrohet nxënësve të tyre, aq më tëpër atyre që shkelin për herë të parë në pragun e një shkolle.
Dita e parë, do të jetë një kujtim dhe emocion shumë i veçantë ndërkallur në pak frikë e shumë merak.
Edhe një herë suksese të gjithëve. Vajtja në shkollë ëshë një tregues i pamohueshëm i rritjes suaj. Shpresojmë të dilni jo vetëm faqebardhë, por mbi të gjitha shëndoshë e mirë.
