114 vjet më parë lindi në Shkodër, Migjeni (Millosh Gjergj Nikolla), i quajtur “poeti i mjerimit”.
Qendra Kombëtare e Librit dhe Leximit e kujtoi Migjenin, në këtë përvjetor, përmes vargjeve të tij:
…Shpirt i kryqzuem, mârrzi e vulosun
ësht kjo jetë njeriu…
(zgërdhiu, zgërdhiu
deri në kupë të qiellës ironí e poshtun!)
Por… po! po! por diç po due me thanun…
ndoshta ka me ardhun…
ndoshta ka me zbardhun…
një agim i pritun, dit’ e parathanun…
Migjeni përfaqëson pikëkthimin e letërsisë shqipe të fillimit të shekullit XX: përmes një kombinimi të realizmit kritik, vargut të lirë dhe temave që sfiduan normat shoqërore dhe fetare. Ai eksploroi dhimbjen, padrejtësinë dhe ekzistencën njerëzore me një pasion që mbetet burim reflektimi dhe diskutimi edhe sot.
Migjeni kaloi nga një romantizëm revolucionar në realizëm kritik gjatë jetës së tij. Poezia e Migjenit solli në letërsinë shqipe një problematikë të re, jetën e shtresave të varfra të shoqërisë shqiptare, temën e mjerimit e të pasojave të tij morale, përjetimin artistik të domosdoshmërisë së ndryshimit dhe vegimin e një bote tjetër, më të mirë e më të drejtë.
Ndërsa proza rrëfimtare nuk u botua sa ishte në jetë. Ajo ishte shprehje e drejtpërdrejtë e nevojës që ndjente procesi letrar i kohës për të braktisur vizionet romantiko-sentimentaliste dhe idhujt e vjetruar.
Migjeni u nda nga jeta në moshë të re, më 26 gusht 1938, i sëmurë prej tuberkulozit.
