Evropa kërkon nga ne që Gjergj Kastriotit, t’ ia heqim Skënderbeun, ndërsa Azia kërkon që Skënderbeut t’ ia heqim, Gjergj Kastriotin. Ne, shqiptarët që jemi edukuar në frymën, “skëndebegiane e ademjashariane” as për hir të Evropës, as për hir të Azisë nuk do ta vëmë në dilemë ADN-në tonë kombëtare, Gjergj Kastriotin-Skënderbeun. Pa çka se do të mbesim keq për Evropën, apo për Azinë.
Gjergj Kastrioti, i njohur ndër shqiptarë dhe kudo në botë si, Skënderbeu, ka qenë dhe po mbetet shqiptari më i madh, më i njohur dhe me fuqinë më unifikuese i të gjitha kohëve, gjatë tërë historisë sonë prej kohës së tij e deri sot. Pavarësisht përpjekjeve që janë bërë dhe po bëhen për t’ ia ulur vlerën, për ta deformuar kohën dhe qëndresën e tij, për ta përvetësuar nga fqinjët, për ta damkosur nga një taraf shqip-shkruesish, për ta paraqitur si mbrojtës së krishterimit dhe kundërshtar të islamit, e vërteta për Gjergj Kastriotin, Skënderbeun kurrë nuk mund të zhbëhet as të përvetësohet.
Kthimi i tij në Krujë më 1443, nuk kishte të bënte me fenë, por me Atdheun e pushtuar, të cilit i doli zot si askush tjetër në Ballkan, apo në Evropën e asaj kohe që jetonte me tmerr e zi nga invadimi virulent i Perandorisë Osmane. Ai për herë të parë në historinë e principatave, e princërve shqiptarë që ia hanin kokën njëri tjetrit duke u shërbyer herë Romës, herë Bizantit e herë Turqisë; edhe pse me mund, arriti t’ i bashkojë dhe arriti të krijojë bërthamën e fuqishme të rezistencës, për të cilën di Turqia dhe tërë bota.
Qëndresa e tij, përballja e suksesshme kundër Perandorisë, të cilës i kishte shërbyer për shumë vite, por ajo nuk ia kishte realizuar premtimin, strategjia ushtarake e politike, vendosen bërthamën e Arbërisë, e cila pas vdekjes së tij, më 17 janar 1468, kishte filluar të quhej edhe Shqipëri, sepse ai kishte luftuar me flamurin që kishte shqiponjën dykrenore në mes. Prej asaj kohe fjala “shqiponjë” prodhoi emrin sinonim kombëtar, shqiptar, me të cilin ata identifikoheshin për veten e tyre, pavarësisht se të huajt kurrë nuk e njohën as e njohin këtë emër. Ata na kanë quajtur dhe na quajnë në bazë të emrin arbër, nga qyteti Albanoi, Albanopolis, që del i shënuar edhe në hartën e Ptolomeut, qysh në shekullin e dytë.
Gjergj Kastrioti nëpër shekuj u bë burim frymëzimi i rezistencës jo vetëm për arbërit-shqiptarët por edhe për të gjithë popujt e Evropës. Nuk ka vend në Evropë ku nuk është shkruar apo nuk është përkthyer të paktën një vepër për të. Personaliteti i Skënderbeut radhitet në mesin e ushtarakëve e strategëve më të njohur të botës.
Përpjekjet për përvetësimin, apo shkarravitjen e personaliteteve historike, për lakimin e emrave të tyre sipas shijes dhe bindjes politike e ideologjike, përpjekjet për ta paraqitur Gjergj Kastriotin, Skënderbeun, kryqtar, sikur bën, Vilgjil Kule, apo tregtar kuajsh e pelash sikur pretendon, gjermani sllavist, Shmidt, apo turk-vrasës, sikur etiketon ndonjë islamist frik i konvertuar, përpjekjet për ta paraqitur si mbrojtës të krishterimit, apo përpjekjet për t’ ia mohuar origjinën shqiptare, sikur bëjnë grekët e serbët, të gjitha këto tok tregojnë një të vërtetë të pa mohueshme, se Skënderbeu ishte dhe po mbetet personalitet madhor, vështirë i kapshëm, apo i lakueshëm për të qenë i këtillë apo i atillë, sipas bindjeve e interesave ideologjike e fetare të individëve, apo klaneve të caktuara.
Është vështirë të vërtetohet, duke u mbështetur në dokumente reale historike se Ai ishte kryqtar, apo mbrojtës i krishterimit, meqë nuk luftoi për ta mbrojtur varrin e Jezusit në Palestinë, as ndërmori ndonjë ekspeditë për ta rimarrë Konstandinopolisin nga turqit, as pati nevojë të shkojë e ta mbrojë Vatikanin e rrezikuar nga Mehmed Pushtuesi.
Gjergj Kastrioti ishte dhe gjatë tërë jetës së tij mbeti, një shqiptar, një gjeneral dhe strateg lufte, i cili mbi të gjitha e deshi Atdheun, tokat e të parëve, njerëzit e fisit, të gjuhës, të gjakut. Atdheu i lirë ishte synimi i tij jetësor, bashkimi i shqiptarëve nën këtë ide ishte jo vetëm synimi, por edhe realizimi i atij synimi për afër 25 vjet.
Si rast i tillë, unikat në historinë tonë kombëtare, ideja dhe porositë e tij u rishfaqën në të gjitha periudhat e Lëvizjeve tona për liri, kundër të huajve nga Lindja e Perëndimi dhe në këtë segment, Ai mbeti strumbullari i ADN-së kombëtare të shqiptarëve, pa dallim feje, krahine apo ideologjie.
I trajtuar nga turqit si “tradhtar”, atij iu vulos fati për të qenë i ndjekur dhe për ta zbrazur mbi të dhe luftëtarët e tij tërë zemërimin e një Perandorie shumë të fuqishme, që shtrihej gjerë e gjatë mbi tri kontinente. I trajtuar nga Venediku dhe Vatikani si një rival, që po e rrezikonte dominimin e tyre tregtar në Shqipëri, ai nuk e mori bekimin e Evropës për së gjalli. Vetëm pas vdekjes, pasi Sulltan Sylejmani mbante nën rrethim Vjenën, Romën, Vatikanin, Barcelonën e shumë qytete të tjera të Evropës dhe kishte pushtuar krejt Ballkanin dhe Evropën Lindore, bota e krishterë ishte kujtuar për kalorësin e famshëm, Gjergj Kastrioti-Skënderbeu, për të cilin u shkruan sa e sa libra, drama, poezi madje edhe opera.
Emri mysliman, Skënderbe, nuk iu hoq kurrë nga shkrimtarët evropianë, me qëllim për t’ ia kujtuar edhe 20 vitet në shërbim të Sulltanëve të Turqisë, shërbim të cilin Evropa nuk ia fali as po ia fal, sepse ajo do ta donte një Gjergj Kastriot, si Riçard Zemërluani i famshëm i kryqëzatave, që kishte vrarë e masakruar mijëra myslimanë e hebraikë, gra e fëmijë dhe që nuk ishte vrarë në luftë kundër ushtarëve të Salaudin Ejubiut, por kishte vulosur jetën në një gjiriz ujërash të zeza, duke ikur nga Palestina. I tillë ishte Zemërluani, por kurrë nuk mund të kishte qenë si Skënderbeu. Ai nuk kishte asnjë synim ta mbronte Evropën as krishterimin, sepse në këtë ide nuk e ndihmoi as Evropa e kohës as edhe fqinjët tanë të dhunshëm, grekët e shkulur e serbët e shurrosur të kohës.
Evropës së kohës, kur ishte e rrethuar nga të gjitha anët me çallmat e turqve, luftërat e Gjergj Kastrioti iu shërbenin për frymëzim, për t’ iu dhënë zemër princërve të shumtë, të teleisur me tituj, dekorata e armë të praruara në ar e serm, por që u dridhen para pashallarëve turq, përplot 500 vjet.
Skënderbeu nuk luftoi për çlirimin e Evropës, por për çlirimin dhe bashkimin e shqiptarëve, të cilët nuk e duronin pushtimin, me të cilin aq lehtë u pajtuan sllavët e grekët, që pasi pranuan skllavërinë e përkuljen morën bekimin e Sulltanit, të cilit pastaj i bënin temena, ia puthnin jo dorën, por këmbët e qyrkun e gjatë, i cili me siguri se duhet të ketë qenë i pastër. Ashtu më vonë bënë edhe shumë vezirë shqiptarë që luftuan për interesat e Perandorisë.
Skënderbeu qëndroi mes Azisë dhe Evropës, Ai qëndroi vertikalisht, duke i treguar botës në Lindje dhe në Perëndim se derisa nuk vdes ideali për liri, nuk vdes populli, kombi as Atdheu, pavarësisht se me çfarë force do të përballej. Ai e tregoi me vepër, e tregoi me dhjetëra beteja të fituara, në të cilat pati mbështetjen morale të Evropës e të Vatikanit, por jo të ushtarëve e princave trima të Evropës, të cilëve frika nga Turqit iu kishte hyrë në palcë të qenies së tyre. Ajo ndihmë simbolike që i dërgoi Roma, Vatikani apo Venediku, nuk është për t’ u përmendur seriozisht, as pir hir të kësaj Evropës së djeshme të Gjergj Fishtës, apo kësaj të sotmes të BE-së të Ramës e Thaçit, sepse ishte një ndihmë po thuajse e papërfillshme. Kjo dihet botërisht. Janë sa e sa dokumente të kohës, në gjuhën latine e turke, që flasin për këto relacione, për këto hiq ndihma në krahasim me nevojat që Ai pati.
Ata që sot marrin turrin, që për hir të integrimit në Evropë ta paraqesin Gjergj Kastriotin si kryqtar, bëjnë përpjekje për ta kryqëzuar, për së vdekuri, për t’ i ndarë shqiptarët në pikëpamje feje, për ta paraqitur pjesën shqiptare, islame, si turke e arabe dhe pjesën krishtere si ushtarë të Krishtit, sipas shijes së dikurshme së Papa Inoçentit, që dërgoi drejt vdekjes të tmerrshme, (në dy nga 12 kryqëzatat) 16.000 mijë fëmijë të krishterë nga vendet e Evropës, prej moshës 12 deri në 16 vjet për ta çliruar varrin e Krishtit, “meqë ata ende nuk kishin rënë në mëkat sikur baballarët e tyre”.
Ata ishin kryqtarët dhe jo Skënderbeu. Ai nuk vrau asnjë fëmijë turk, nuk çnderoi as një femër turke, por luftoi në mbrojtje të fëmijëve, grave e burrave shqiptarë dhe i mbrojti për mrekulli, jo me lutje drejtuar Krishtit, as Muhamedit, jo me hipokrizi e tradhti sikur princat e Evropës, por me trimëri e burrëri si trimat e Arbrit. Ushtarët e tij jo rastësisht u krahasuan me shqiponjat.
Përpjekjet për ta luhatur nga memoria dhe ndërgjegjja e formuar kombëtare, personalitetin e Skënderbeut, nuk patën as nuk do të kenë sukses. Pseudo historianët, papagajtë e politikave të ditës, mjeranët e analistët e vetëshpallur, të gjithë ata që duan të fërkohen me Skënderbeun, janë djegur dhe do të digjen, sepse dielli nuk mbulohet me shoshë, sepse nuk mund të ndërrohet historia e një kombi për hatër të një politikani të ditës, për hir të Brukselit, as për hir të Stambollit. Gjergj Kastrioti-Skënderbeu është trinia kombëtare shqiptare, është kulti që bashkon Komb, Fe, Gjuhë, Atdhe dhe që nuk trandet dot nga plehrat e mbetjet romane, bizantine, turke, greke, sllave, serbe, cincare, bullgare apo evropiane.
Evropa kërkon nga ne që Gjergj Kastriotit, t’ ia heqim Skënderbeun, ndërsa Azia kërkon që Skënderbeut t’ ia heqim, Gjergj Kastriotin. Ne, shqiptarët që jemi edukuar në frymën “skëndebegiane e ademjashariane” as për hir të Evropës, as për hir të Azisë nuk do ta vëmë në dilemë ADN-në tonë kombëtare, Gjergj Kastriotin-Skënderbeun. Pa çka se do të mbesim keq për Evropën apo për Azinë.
