Harris tregoi për Inc. Magazine
Kujtimet e mia më të hershme janë nga Shqipëria. Është një vend i bukur, por në vitet 1990, shpërtheu lufta civile. Në trazirat para luftës, nuk mund ta kuptoja plotësisht se çfarë po ndodhte, por ndjeva frikën e familjes time dhe pashë dhunë kudo. Për tetë apo nëntë muaj, nuk u larguam nga shtëpia. Ne nuk kemi shkuar në shkollë. Në vitin 1996, nëna ime, bashkë me mua dhe motrën emigroi në SHBA, duke kërkuar azil politik.
Arritëm në St. Louis me 2,000 dollarë në xhepa. Shkuam nga një strehë për të pastrehët në tjetrën, ndonjëherë duke fjetur në një park ose në një stacion Amtrak. Nëna ime punonte duke pastruar restorante, dhe motra ime dhe unë flinim në ndenjëset ndërsa ajo punonte.
Megjithëse ishim të pastrehë dhe kohët ishin të vështira, ne e kishim njëri-tjetrin. Ishim te lumtur. Xhaxhai im u bashkua me ne dy vjet më vonë, dhe të gjithë u transferuam në Charlotte, Karolina e Veriut. Ai nisi pune me taksi dhe, kur unë isha 15 vjeç, ai kishte nisur një shërbim me limuzinë dhe festa. Ai nuk mund të merrte hua ose të merrte punëtorë, kështu që mamaja dhe unë u përfshimë. Ne do të pastronim automjetet dhe unë e ndihmoja me llogaritë, dërgimin dhe marrjen e rezervave. Sapo mora patentën, mbushja automjetet dhe i bëja gati për shoferët.
….Në vitin 2006, unë isha një lojtar i rangut të lartë në rajonin jugor të Shoqatës së Tenisit të SHBA. Universiteti i Bostonit më rekrutoi si tenist dhe fillova kolegjin me disa bursa dhe ndihmë financiare. Por shpejt pasi arrita atje, u bë e qartë se nuk isha mjaft i mirë për të luajtur profesionalisht. Isha i mirë, por nuk isha aq i mirë. Të bëhesha profesionist gjithmonë kishte qenë qëllimi im, dhe kur u bë e qartë se kjo ishte e paarritshme, unë humba interesin.
Në fund të vitit të dytë, lashë ekipin dhe gjeta një pasion të ri, pasuri të paluajtshme. Kam marrë licencën e pasurive të patundshme dhe kam shitur pronë midis klasave të ekonomisë. Me këtë dhe duke marrë me qira apartamente, unë po fitoja deri në 5,000 dollarë në muaj. Por ajo që po mësoja e çoi në shtëpi natyrën e paqëndrueshme të ekonomisë time, pa bursën time të tenisit, madje edhe me ndihmë financiare, BU ishte tepër e shtrenjtë, dhe kreditë po shtoheshin. Nuk kishte kuptim për mua. Bëra një pushim dhe kuptova se do të përqendrohesha në pasuri të paluajtshme në një treg më të nxehtë, Los Angeles.
U zhvendosa në LA në vitin 2009, dhe sapo mora vesh në skenën e pasurive të patundshme, shkova në UCLA dhe bisedova me këshilltarët e tyre nëse mund të isha në gjendje të transferoja dhe të zbatoja kreditë e mia nga BU. Ata më pranuan, kështu që u zhyta përsëri në librat e mi të ekonomisë ndërsa shisja prona.
Isha arsimuar dhe doja të merrja më shumë para dhe gjatë një udhëtimi në shtëpi, pashë që biznesi familjar, biznesi limo i xhaxhait tim dhe autobusët, mund të më vinin në ndihmën. Unë gjithashtu pashë një mundësi për të rritur biznesin e tij akoma më shumë. I vura ndërmarrjet e mia të pasurive të patundshme dhe u ktheva në Charlotte.
Në vitin 2012, Konventa Kombëtare Demokratike erdhi në qytet. Një përfaqësues telefonoi kompaninë e xhaxhait tim dhe tha se i duheshin 60 autobusë për dy javë. Çdo ofrues lokal ishte shitur, por unë isha në gjendje të siguroja automjete nga shtetet përreth. U desh pak kohë që t’i bëja bashkë. Unë thërrisja një kompani. Ata më kërkonin t’u dërgoja me email. Pastaj më bënin më shumë pyetje përmes postës elektronike. Ishte si një proces me shtatë hapa që zgjati dy deri në tre ditë me secilën kompani. Por e kuptova se mund të filloja një treg që do të bashkonte autobusët nga i gjithë vendi në një platformë.
E hapa kompaninë Shofur në 2013 me 800 dollarë nga paratë e mia. Ne nuk kemi marrë asnjë fond që nga ajo kohë. Ndërsa mijëra autobusë janë të mbështjellë në logon tonë, ne nuk zotërojmë asnjë automjet vetë. Në vend të kësaj, ne bëjmë të gjitha hapat e duhur për t’u siguruar që operatorët e autobusëve që përdorin platformën tonë – nga të cilët ne marrim një tarifë totale që ata ia ngarkojnë klientit – janë të azhurnuara dhe në përputhje me sigurinë.
Partnerët tanë kanë udhëtuar më shumë se pesë milion milje dhe kanë pasur zero aksidente gjatë udhëtimeve tona.
Ajo që në të vërtetë na veçon është teknologjia jonë. Çdo autobus në rrjetin tonë ka një pajisje gjurmimi me softuer të pronarit që na tregon saktësisht se ku është dhe mbledh të dhëna nga më shumë se 1.000 kompani autobusësh në kohë reale. Klientët tanë janë kryesisht njerëz dhe biznese që organizojnë ahengje dhe evente, por ne gjithashtu u shërbejmë institucioneve qeveritare që merren me katastrofa të mundshme. Vitin e kaluar, FEMA na kontraktoi që të evakuojmë 10,000 banorë të Florida, Georgia dhe Karolinës së Jugut përpara Uraganit Matthew.
Shofur është e ndarë nga kompania e xhaxhait tim. Para fillimit të Shofur, unë propozova idenë e likuidimit të pasurive të tij dhe të bëjmë një biznes të bazuar në teknologji së bashku. Por ai ishte, në atë kohë, një shqiptar 55-vjeçar dhe nuk e kuptoi pjesën teknike të saj. Megjithatë, puna me të kur isha adoleshente më mësoi hollësitë e biznesit të transportit, pikat e dhimbjes dhe joefikasitetin. Nuk e di a do të isha këtu pa atë përvojë.
Motra ime është mjeke, dhe mamaja ka dalë në pension. Unë u bëra një qytetar amerikan në 2015. Mamaja ime jeton jashtë shtetit diku shumë bukur dhe i bleva asaj një shtëpi. Ajo bëri një sakrificë për ne. Është e drejtë që t’ia shpërblej! /abc
