Origjina e idesë se grekët modernë nuk janë vërtet grekë
Aspekti racial i këtij debati nuk është veçanërisht befasues, duke pasur parasysh se racizmi ka qenë i pranishëm në debat që nga fillimi i tij gati dyqind vjet më parë. Ideja se grekët modernë nuk e kanë prejardhjen nga grekët e lashtë u përhap fuqishëm në shekullin e nëntëmbëdhjetë nga shkrimtari famëkeq gjerman Jakob Philipp Fallmerayer ( 1790 – 1861).
Në një përmbledhje mjaft interesante mbi këtë argument studiuesja Spencer McDaniel – Tales of Times Forgotten, thekson se: “Fallmerayer pohoi se grekët modernë nuk kanë absolutisht asnjë lidhje me grekët e lashtë dhe në të vërtetë nuk janë aspak grekë, por ngatërresa barbare të lindura nga mosmarrëveshja midis popujve të ndryshëm arvanitas, vllahë, sllavë dhe turq. Fallmerayer shkroi në vëllimin e parë të librit të tij Geschichte der Halbinsel Morea während des Mittelalters, botuar fillimisht në 1830:
“Das Geschlecht der Hellenen ist in Europa ausgerottet. Schönheit der Körper, Sonnenflug des Geistes, Ebenmaß und Einfalt der Sitte, Kunst, Rennbahn, Stadt, Dorf, Säulenpracht und Tempel, ja sogar der Name ist von der Oberfläche des griechischen Kontinents verschwunden…. auch nicht ein Tropfen echten und ungemischten Hellenenblutes in den Adern der christlichen Bevölkerung des heutigen Griechenlands fließet.”
Më poshtë përkthimi i këtij pasazhi:
“Raca e helenëve është shfarosur totalisht në Evropë. Bukuria [e tyre] e trupit, shkëlqimi i shpirtit, harmonia dhe thjeshtësia e zakonit, artit, konkurrencës, qytetit, fshatit, kolonave dhe tempujve madhështorë, po edhe emri i tyre është zhdukur nga faqja e kontinentit grek… As edhe një pikë. gjaku i vërtetë dhe i papërzier helen rrjedh nëpër venat e popullsisë së krishterë të Greqisë së sotme.”
Hipoteza e Fallmerayer se grekët modernë nuk janë pasardhës të grekëve të lashtë u përdor më vonë nga nazistët gjatë pushtimit të Greqisë nga Boshti gjatë Luftës së Dytë Botërore për të justifikuar mizoritë kundër popullit grek modern, por gjithnjë duke lavdëruar grekët e lashtë për arritjet e tyre.
Fallmerayer është gjithashtu i njohur për promovimin e idesë se ekzistojnë dy qytetërime krejtësisht të dallueshme: një qytetërim perëndimor i lavdishëm, gjithnjë në ndryshim dhe largpamës, i ilustruar më së miri nga Perandoria Romake klasike dhe një qytetërim lindor i prapambetur, supersticioz, i pandryshueshëm dhe barbar, ilustruar më së miri nga Perandoria Bizantine.
“Perëndimorët i kanë dashur gjithmonë grekët, por vetëm të vdekurit.” Kjo shprehje përmbledh në mënyrë të përsosur qëndrimin e përgjithshëm që shumica e perëndimorëve kanë pasur historikisht ndaj grekëve: një qëndrim i lavdërimit të filozofëve dhe shkrimtarëve grekë të vdekur prej kohësh me terma të bollshëm, ndërsa grekët bashkëkohorë trajtohen me përbuzje dhe tallje.
Racistët perëndimorë pëball racistëve në Greqinë aktuale
Pjesërisht në përgjigje të këtyre ideve me motive racore të shpallura nga ata si Fallmerayer, racistët dhe nacionalistët grekë kanë përqafuar idenë e grekëve modernë si pasardhës të pastër racor, të drejtpërdrejtë të grekëve të lashtë. Agimi i Artë, një parti politike neo-naziste e ekstremit të djathtë në Greqi, është veçanërisht e fiksuar pas kësaj ideje të pastërtisë racore greke. Ata besojnë se grekët janë raca supreme dhe jo-grekët janë barbarë të ndyrë, të papastër, të cilët fjalë për fjalë meritojnë të vdesin.
Agimi i Artë ka kaq shumë deluzione për pastërtinë e gjakut grek, saqë, të paktën sipas Greek Reporter, në vitin 2012, ata ngritën fjalë për fjalë një iniciativë në Athinë për të mbledhur gjak nga grekët “gjak të pastër” për t’u përdorur vetëm nga grekët “gjak të pastër” kështu, në këtë mënyrë, ata me prejardhje të pastër greke nuk do të kishin frikë se mund të merrnin pa dashje dhurime gjaku nga të huajt, të cilët i konsiderojnë si barbarë të ndyrë jo grekë.
“Gjaku grek” dhe utopitë mbi të
Një gjë që ithtarët e idesë se grekët modernë nuk janë aspak grekë dhe ithtarët e idesë se grekët modernë janë pasardhësit e pastër racor të të lashtëve kanë të përbashkët është një obsesion absurd me të gjithë idenë e “gjakut grek”. Fallmerayer foli për grekët modernë se nuk kanë as edhe një pikë gjaku të vërtetë ose të papërzier helen, ndërkohë që Agimi i Artë është aq i sigurt në pastërtinë e “gjakut helen” të tyre, saqë duan vetëm dhurime gjaku nga helenët e tjerë të supozuar “të pastër”. .
“Gjaku grek” objektivisht nuk ekziston. Nuk ekziston, nuk ka ekzistuar kurrë dhe nuk do të ekzistojë kurrë. Duke folur biologjikisht, nuk ka absolutisht asgjë që e bën dikë në thelb një “grek”. “Greku” është identitet kombëtar dhe, si të gjitha identitetet kombëtare, është një konstrukt social. Nuk ka asgjë që e bën gjakun e një greku në thelb të ndryshëm nga gjaku i një turku, i një personi shqiptar ose i një personi sllav. … mund të mos ketë një gjë të tillë si “gjaku grek”, ama ka një koncept të qartë si “ADN-ja greke”. Megjithatë, kjo bindje është kryesisht i pasaktë. Një nga idetë e gabuara më të zakonshme rreth ADN-së është ideja se të gjithë anëtarët e një grupi të caktuar kombëtar ndajnë disa gjene të përbashkëta dhe se njerëzit që nuk janë në grupin kombëtar kanë gjene të ndryshme.
Përse vazhdueshmëria e arsyetuar përmes ADN-së është e diskutueshme?
Testet e prejardhjes së ADN-së tashmë nuk janë veçanërisht të besueshme kur bëhet fjalë për përcaktimin e prejardhjes së saktë të njerëzve të gjallë, por ato bëhen edhe më të pasigurta kur bëhet fjalë për marrëdhëniet midis popullatave të tëra të njerëzve të gjallë dhe popullatave të tëra të njerëzve që kanë vdekur prej shekujsh.
Shumica e testeve të prejardhjes së ADN-së si ato të ofruara nga kompani si 23andMe dhe Ancestry.com mbështeten në popullata të mëdha referimi të njerëzve të gjallë me prejardhje të dokumentuara në mënyrë të besueshme. Kjo do të thotë se ata po punojnë me ato që janë në thelb të dhënat më të besueshme dhe më të detajuara në dispozicion. Ne nuk kemi asgjë që i afrohet as nga larg nivelit të besueshmërisë apo detajeve kur bëhet fjalë për përbërjen gjenetike të popullsisë së Greqisë së lashtë.
Kur bëhet fjalë për ADN-në e grekëve të lashtë, gjithçka që kemi është ADN-ja e mbledhur nga një grusht mbetjesh që ndodhin të ruhen mirë. Në shumicën e rasteve, ne nuk dimë pothuajse asgjë për prejardhjen e njerëzve nga të cilët është mbledhur kjo ADN dhe nuk e dimë nëse këta njerëz janë vërtet përfaqësues të popullsisë së përgjithshme, por ADN-ja e tyre është fjalë për fjalë e vetmja ADN me të cilën mund të punojmë. Në shumë raste, ADN-ja e mbledhur nga këto grupe mbetjesh mund të mos jetë në gjendje shumë të mirë ose mund të jetë fragmentare.
Informacioni që kemi për gjenetikën e lashtë greke, pra, nuk është veçanërisht në gjendje të mirë ky është minimumi që mund të thuhet. Kjo është arsyeja pse është e mundur që të kemi një studim të ADN-së që pretendon të tregojë se grekët modernë janë jashtëzakonisht të lidhur ngushtë me grekët e lashtë dhe një studim tjetër i ADN-së që pretendon të tregojë se grekët modernë kanë pak lidhje gjenetike me grekët e lashtë. Të dhënat e disponuara janë jo shumë të mira.
Ndaj edhe mund të thuhet me bindje se sa herë që shihni ndonjë lloj studimi të bazuar në ADN-në e mbledhur nga çdo lloj mbetjeje nga çdo lloj populli të lashtë, gjithmonë duhet t’i merrni rezultatet e atij studimi me mëdyshje dhe skepticizëm. Nuk po themi këtu se këto studime janë krejtësisht të padobishme, por janë një lloj gjëje me të cilën duhet të jemi shumë të kujdesshëm. Më poshtë do sjellim një fotografi nga Forbes, të skeletit të një atleti të lashtë të supozuar grek, të ekspozuar në Taranto, Itali. Kur njerëzit flasin për ADN-në e lashtë greke, ata po flasin për ADN-në e nxjerrë nga mbetjet njerëzore, siç janë skeletet. Zakonisht nuk dimë shumë për prejardhjen e individëve nga të cilët është mbledhur ADN-ja ose përfaqësimin e tyre në popullatën më të gjerë. (Atyre dikush u ka vënë një etiketë “grek”.)
Kombësia – një fenomen kulturor, jo biologjik
Në fund të fundit, prejardhja gjenetike e një personi është me të vërtetë e parëndësishme për çështjen e identitetit kombëtar. Njerëzit janë ata që vendosin nëse dikush është “grek” apo “turk” apo “shqiptar” apo “sllav” – jo gjenetika. Ne mund të dëshirojmë të pretendojmë se kombësia ka të bëjë me prejardhjen dhe gjenet e kështu me radhë, por realiteti është se identiteti kombëtar është thjesht një fenomen kulturor.”
Në thelb interpretimet raciale, politike dhe gjeopolitike të historisë janë çështje vullneti më shumë se argumente shkencore.
/ usaalbanianmediagroup
